Кеткенін талай басқаға кегім,
Тастарға жазып тастаған едім.
Жарқырап нұрың, тұрсың ба жайнап,
Бекзада, дегдар – Астанам менің!
Кіндігін тауып Ұлы Даланың,
Алдымнан шықты күліп арманым.
Нұрсұлтан салған нұрлы қаланың,
Көшесіндегі гүлі боламын.
Шашыңдар шашу, қырмызы кілең,
Тойлаңдар мәңгі ұл-қызым, ерен.
Түн менен таңның арасындағы,
Сәріде туған жұлдызым сен ең.
Байлық пен құтқа тегенең толып,
Төртеуің түгел – төбеден қонып.
Айнала ұшқан алты қаз құсап,
Алты Алаш елім егемен болып…
Тарқады шерім, көне сарыным,
Саябыр таппай неге арыным.
Құны кетсе де нұры шалқыды-ау,
Қан құсып өткен Кенесарының.
Алыста қалған сағымдай бір күн,
Көңілін баурап лағылдай ырым.
Ақорда тұрған бүгінгі жерге,
Ақ шатыр тіккен Абылай бұрын.
Арқаның мынау төсін жайлаған,
Бабаң да талай шешім байлаған.
Қала салсам деп Қасым қалаған –
Есілдің бойын… Есім ойлаған…
Мақсатқа жеттік мәні кетпеген,
Жүректі жарып дәні көктеген.
Аманат болған Астанам менің,
Керей хан менен Жәнібектерден.
Кіндігін тауып Ұлы Даланың,
Алдымнан шықты-ау, күліп арманым.
Нұрсұлтан салған нұрлы қаланың,
Көшесіндегі гүлі боламын.
Аспаған елім, таспаған елім,
Тарихын қайта бастаған дедім.
Жұмыр Жер, кенет, жүзік боп кетсе,
Гауһардай жанған – Астанам менің!
Маралтай ЫБЫРАЕВ,
ақын.
Халықаралық «Алаш» әдеби сыйлығының иегері
